Week 3 Curacao

"Een nieuwe week vol nieuwe indrukken"

Na het plaatsen van mijn laatste blog en video gingen we met vrienden van mijn oom en tante en een ander gezin met een grotere boot op pad. We meerden aan bij Santa Barbara en met veel drank, vlees en vis werd iedereen op zijn wenken bediend. We hadden allerlei opblaasbare dingen meegenomen zoals banden en eenhoorns. De wind was heel sterk die dag en de eenhoorn vloog uit het water tegen mijn gezicht.. eindstand; zonnebril kwijt.

Maandag was een rustige dag thuis. Ik maakte mijn lesopzet voor de woensdag en zocht wat dingen uit voor het Sprookjesfestival van Drazans. Savonds kreeg ik een migraine aanval en lag ik dus op tijd al in bed. Weer even een "ik wil naar papa en mama- momentje".. man, wat voel je je soms een kind als je niet lekker bent aan de andere kant van de wereld. Gelukkig kwam mijn tante bij me zitten en wist ik mezelf op te knappen met een zout/suiker-oplossing.

Dinsdag observeerde ik weer een les bij mijn stagebegeleidster Iris. Dit keer een brugklas, die Mr. Bean scènes moest maken. Het was erg leuk om te zien hoe de brugklasleerlingen nog veel energieker zijn dan de tweedejaars. Aan het einde van de les werd duidelijk waardoor er wat onrust was in de school. Een van de leerlingen had een twee maanden oude puppy meegenomen voor zijn spreekbeurt.. cutest ever!

Op woensdag moest ik mijn eerste lessen geven. Uiteraard startte die dag mijn auto niet. Gelukkig kwam mijn oom er vrij snel achter wat het was en stond ik voor ik het wist weer oud en vertrouwd in de file in de grote straat verderop. Ik was nog ruim op tijd en kon me rustig voorbereiden op de klassen. Vorige week heb ik het ene deel van de klas gezien en nu had ik het andere deel. De eerste groep moest ik lesgeven in de gymzaal, wat vrij lastig was aangezien de leerlingen snel afgeleid waren door een basketbal of dikke mat op de grond. Ik gaf de les "de kracht van de stilte" (klasgenoten will know) en de leerlingen en ik moesten allemaal stil zijn en in gebarentaal met elkaar communiceren. Dit werkte goed, beter dan ik had verwacht eigenlijk. Het lastige was wel dat corrigeren van leerlingen door middel van gebaren wat moeilijker gaat. In beide klassen had ik een aantal leerlingen waar ik continu op moest corrigeren. Na mijn stage op het oosterlicht college afgelopen jaar, waar mijn gymnasium klasje elke week stond te springen om nog moeilijker en meer theater te krijgen.. was dit weer een enorme omschakeling. Het gevoel weer als een politie agent voor de klas te moeten staan. Ik vond het nog meevallen, maar kreeg van mijn stagebegeleidster wel terug dat ik nog eerder moet corrigeren zodat er geen twijfel komt over iets nou goed of slecht gedrag is. Erg scherp zijn dus de volgende keer. Het tweede moeilijke ding aan lesgeven hier is de taal. De leerlingen verstaan Nederlands prima, zo lang je niet uit enthousiasme te moeilijke worden erin gooit (note to myself) en ze kunnen het ook wel spreken. Sommige leerlingen vinden het alleen super spannend om in het Nederlands te praten en doen dat dus eigenlijk liever niet. Met handen en voeten, een beetje Engels en een paar woorden Papiamento kwamen we er gelukkig wel uit.

"Waar ging deze scene over?"
leerling: "Uhm.. Girl in the bed, papa, lanta lanta, no girl no listen, papa mad"
"Inderdaad, er lag een meisje te slapen. De vader kwam thuis en zei dat zij moest opstaan maar dat deed ze niet, toen werd de papa erg boos"
leerling: "Ja, danki juf"

In de tweede groep gebeurde ook nog iets grappigs. Na een tijdje, het was bloedheet en het zweet stroomde van mijn voorhoofd, deed ik mijn haren in een staart. Een leerling vroeg net daarna "Juf, hebt u een spiegel?!" waarop ik vroeg of ik er zo slecht uit zag. Zachtjes zei de leerling "nee hoor juf, ik bedoelde het voor mezelf".

In de middag ging ik naar Drazans voor de productie. Waar bleek dat de schema's die ik had gemaakt niet goed waren. Blijkbaar hadden de opdrachtgevers hele andere plannen, die niet goed naar mij gecommuniceerd waren. Op vrijdag zouden we terug samenkomen om het nieuwe schema te maken.. teleurstelling.

De woensdagavond staat hier bekend als avond om uit te gaan bij Cabana Beach. Samen met een stagiaire van mijn school en stagiaires waarmee zij samenwoont ben ik daar naartoe gegaan. Er was een liveband en er waren dj's. Het was super super super druk..! Wij stonden perfect. Naast de ventilator en voor het VIP-gedeelte waar een aantal dronken (en echt te oude vrouwen) aan de champagne zaten. Zij hadden een grote bak ijsblokjes die ik mocht pakken. Verkoeling is erg nodig, ook savonds laat.. en het wordt alleen maar warmer hier.

Donderdag was het hemelvaartsdag en dat betekent een vrije dag. Ik was gewoon thuis en verveelde me nogal, tot het avondeten. Samen met Simone en een aantal huisgenoten van haar ben ik gaan eten bij Pincho Garden. Je kiest een vlees of vissoort en deze wordt dan aan een lange spies bereid en boven de tafel gehangen. Erg gezellig en lekker. Na het eten kwam ik er alleen achter dat ik mijn sleutels in de auto had laten liggen. Het pinnetje duwde ik naar beneden en de deur gooide ik dicht.. Wachten op de wegenwacht dus. 40 minuten moesten we wachten (het viel nog mee) tot een mannetje kwam, niets zei, mijn deur openbrak, het pinnetje omhoog trok en mijn auto weer open was. "Bon nochi" en weg was de man.

Op vrijdag ging ik, na het verhelderende gesprek over wat nou de bedoeling was met de schema's, met de stagiaires die ik had ontmoet en Simone naar de Blue Room. Een soort grot waar je inzwemt die verlicht wordt door de zon in de zee. De hele "kamer" wordt daardoor mooi blauw. Je kunt er op verschillende manieren komen en wij kozen ervoor om met de kajak te gaan. We waren met een groepje van 8 mensen. Het was mooi om te zien en we hebben veel foto's en filmpjes onderwater gemaakt wat natuurlijk altijd vet is om te hebben. Net voor we terug wilden gaan stootte een van de meiden haar hoofd bij het omhoogkomen. We zagen eerst niet wat er mis was maar hoorden haar proesten waardoor we dachten dat ze water binnen had gekregen. Na een tijdje draaide ze zich richting ons en bleek ze een gat in haar hoofd te hebben. Haar hele gezicht zat onder het bloed. "Er is bloed" riep ik en we begonnen allemaal te zwemmen. We pakten onze kajaks en maakten er een vast aan die van haar en Hannah. Zo kon zij rustig blijven zitten en kon de rest peddelen. Het was nog driekwartier kajakken en een uur naar het ziekenhuis rijden.. en er was niemand in de omgeving te bekennen met een bootje. Het was heel eng, maar we hebben allemaal meteen gehandeld en na een tijdje maakte ze de grap "Sorry dat ik de blue room nu red heb gemaakt jongens", waardoor we wisten dat het goed ging en we allemaal weer wat relaxter werden.

Gister was het zaterdag en ben ik een rondje westpunt gaan doen met Siem. Ik zit in Jan Thiel en als je op de kaart kijkt (die ook ergens hier op de site staat) kun je zien dat dat best een eind rijden is. We gingen eerst naar een natuurgebied waar je doorheen kunt rijden en sommige stukken kunt lopen. Hier zie je Boka Pistol; een gat in de rotsen bij de zee waar het water als een pistool afgeschoten uitschiet en een grot waar je in kunt waar het water naar binnen stroomt en waar het net klinkt alsof het onweert. Het was supergaaf om deze totaal andere kant van Curacao te zien. Daarna zijn we doorgegaan naar een klein strandje waar schildpadden zwemmen. In de middag komen de boten hun etensrestanten dumpen en kun je de hele familie schildpadden bekijken. Als je rustig zwemt komen ze vanzelf onder je door of naast je zwemmen. Echt belachelijk vet!!

Vandaag is het zondag en moederdag. Ik heb thuis een cadeautje en kaart laten bezorgen en heb voor mijn tante (mijn tijdelijke mama hier) een pakketje gemaakt als cadeautje. Voor mijn enige echte mama thuis; ik mis je!

Tot volgende week :)